Wordt het ooit weer licht?

Wat is het leven? Zijn er zaken die je moet bereiken in je leven? Wat met de mening van anderen? Leef je op de juiste manier? Is er een juiste manier? Dit zijn vragen die in mijn hoofd rondspoken, maar misschien ook in jouw hoofd? Ik heb na enkele jaren eindelijk de knoop doorgehakt en ik heb het boek van mijn leerkracht Duits, An Peeters, eindelijk in handen genomen. Waarom? Dat kom je verder in mijn blogbericht te weten.

Mijn eerste indrukken

Toen ik het boek in mijn kastje vond, dacht ik: een compact boek met een donkere cover. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten van het boek. Ik ken An Peeters alleen als een vrolijke leerkracht en nu ging ik te weten komen hoe ze eronderdoor is gegaan. Haar masker ging voor mij afvallen.

Het voorwoord stelde mij op één of andere manier gerust, maar ik werd ook waakzaam. Ik kreeg zeker wel de indruk dat er een heftig levensverhaal ging volgen. Daarnaast schreef ze dat iedereen het moeilijk heeft of heeft gehad. Iedereen gaat hier anders mee om. Veel mensen, waaronder ik zelf, denken toch dat er een makkelijke remedie voor een depressie bestaat. Is dit werkelijk zo?

Een depressie is jammer genoeg niet met enkele goede woorden en stappen op te lossen. Een jaar geleden is mijn mening hierover sterk veranderd. Ten eerste kreeg ik het zelf heel moeilijk tijdens de coronacrisis. Het virus zorgde ervoor dat ik aan mijn huis vastgeklampt zat. Ik leefde, at, werkte en ontspande in dezelfde omgeving. Ik had het gevoel dat mijn leven op pauze stond. Gelukkig ben ik hier snel 'uitgeraakt' door te praten met mensen rondom mij, zoals mijn paardrij-instructeur, mijn ouders, mijn vriend en mijn beste vriendin. Door mijn situatie begon ik mijzelf te realiseren dat een depressie heel moeilijk moet zijn. Ik had het gevoel dat ik toch wel in een voorstadium van een depressie zat. Een tweede reden waarom mijn mening over een depressie is veranderd, is doordat iemand in mijn bubbel lijdt onder een depressie. Depressie heeft een effect op de persoon in kwestie, maar ook op zijn of haar omstaanders. Ik heb nood aan een gevoel dat ik begrepen word als omstaander. Daarnaast zou ik het ook fijn vinden dat ik meer kennis bezit over een depressie, zodat ik er voor deze persoon kan zijn.

Het meest opvallende

Ik vond het meest opvallende aan dit boek de structuur. Het is een dagboek, dus je leest de diepste geheimen en gedachten van de schrijver. Ergens voelt het als schendig van de privacy. Ik had nog nooit een boek in dagboekvorm gelezen. Ik hou van structuur en dit is wel één van de hoofdkenmerken van een dagboek.

Daarbovenop was ik verontwaardigd dat Peeters een beeld kon scheppen in woorden. Ze gebruikt woorden en vergelijkingen waardoor je haar helemaal begrijpt. An Peeters pende het volgende neer in haar boek: "Op mijn zwart-wit palet viel uit het niets ook af en toe een druppel verf: roze van de bloesems die ik vorig jaar niet zag, warmrood van de schaterlach van mijn lieve dochter die morgen vier wordt, staalblauw van de lucht die nu wel oneindig lijkt, zachtgroen van de knuffels van mijn kleine meid die me tot rust brengen." (Peeters, A. 2021. p85)

Effecten

Peeters vergelijkt depressie met kleurenblindheid. Ze ziet de wereld zwart-wit, terwijl de mensen rondom haar al de prachtige kleuren kunnen waarnemen. Deze vergelijking gaf eindelijk een term aan mijn onwetendheid over depressie. De omstaanders die een prachtige wereld voor zich zien, willen deze zo graag delen met de mensen met een depressie. Ze zouden alles tot in de puntjes willen beschrijven hoe je gelukkig wordt. Toch kunnen mensen met een depressie dit niet vatten, want in het donker kan je geen kleuren onderscheiden. Ik vind dit een heel mooi metafoor, waardoor ik mijn kennis met depressie beter begrijp - maar nog niet helemaal -.

Ik weet niet wanneer het ooit licht wordt bij mijn goede kennis. Het enige dat ik weet is dat ik deze persoon op elke manier wil en blijf ondersteunen, net zoals de kennissen van Peeters dit voor haar hebben gedaan. PS Ik vind het woord ondersteunen beter dan helpen. Als omstaanders wil je wel helpen, maar de uitkomst blijft toch altijd in handen van de persoon met een depressie. Het enige dat je als omstaander kan doen is deze persoon letterlijk ondersteunen wanneer hij of zij het zelf niet meer ziet zitten.

Als je nieuwsgierig bent naar het leven van An Peeters en de afloop van haar diagnose 'ernstige beperking', lees dan 'Wordt het ooit weer licht?'. Je wordt letterlijk in haar leven gezogen, waardoor je het lezen op een heel andere manier ervaart dan het lezen van een fantasieverhaal. Het raakt je als lezer en hiervoor hoef je zelf geen depressie te hebben.

Boek: Peeters, A. (2021). Wordt het ooit weer licht? (1ste ed.). Lannoo.

Afbeelding: Kleurenblindheid. (z.d.). [Foto]. https://www.belgoptic.be/nl/blog/zicht/kleurenblindheid-daltonisme-meer-bij-mannen