Tinello blies mij van mijn stoel

Het toneelgezelschap 'Tonello' bracht een moderne versie uit van het verhaal van Hercules, een Griekse held. Het heeft mij zoveel moeite gekost om een theatervoorstelling te vinden - stiekem had ik geen zin -. Ik dacht: waarom doe ik zoveel moeite om een interessant thema te vinden, laat ik gewoon naar iets in de buurt gaan. Op dat moment botste ik tegen het toneelgezelschap van Hoogstraten, waar ik nog nooit van had gehoord en waar ik naderhand enkele bekende gezichten tegenkwam. Mijn culturele ik is bij deze weeral verrijkt, maar hoe? Dat kom je nu te weten.

Mijn moeder en ik namen plaats in zaal Cecilia op donderdag 25 november omstreeks 19u45. Het rook er muf. De stoelen hadden gelukkig een kussentje, want voor de rest was er niets positief over te zeggen. We zagen de kostuums hangen aan het kledingrek op het podium. Daarnaast stonden er ook zwarte blokken en een mega bord met twaalf prenten. Plots begonnen enkele mensen -blijkbaar personages- zwarte blokken te verschuiven. De onderzoeker in mij heeft natuurlijk deze blokken geteld. Er waren tien blokken. Ik was klaar om een toneelstuk te gaan analyseren. Ik weet nog goed dat mijn moeder zei: "Wij gaan hier niks van begrijpen hé." en toen ging het licht uit.

Tinello heeft mijn visie op toneel drastisch veranderd. Ze hebben mij goesting gegeven. Ik wil nu meer van dit in mijn leven. Toneel kan inderdaad leuk zijn. Hoe heeft Tinello hier nu voor gezorgd? Ten eerste was de setting modern. Met weinig attributen hadden de auteurs een prachtig stuk kunnen spelen. Anne en Koen Van Opstal hadden hier wel degelijk verder over nagedacht. Zo zorgden een podium voor- en achteraan voor een dynamiek. Ten tweede kregen we een gevoel van openheid. Het omkleden gebeurden voor de schermen en er was veel contact met het publiek. We waren eigenlijk geen publiek, maar wel medeauteurs. Ik wil niet te veel verklappen, maar er werd iemand uit het publiek gevraagd om een rol te spelen, namelijk de rol van Admetos (een zoon van Pheres, koning van Pherai in Thessalië). Ten slotte hadden ze ons gerustgesteld. Ik was op voorhand maar de Griekse goden aan het opzoeken en de verhalen aan het vertellen aan mijn moeder. Dit was voor niets nodig. In het boekje stond de ingewikkelde stamboom. Daarnaast introduceerden ze de personages op een ludieke, maar ook gepaste manier. Ik wil jou één voorbeeld voorschotelen, namelijk Atlas (de zoon van Poseidon). Hij draagt volgens de legende als straf het hemelgewelf op zijn schouders.

Mijn culturele ik heeft een serieuze sprong gemaakt. Ik heb een gevoel dat ik in de volwassen wereld terecht ben gekomen. Het is even leuk als het kijken van een film. Het enige nadeel is dat je het niet kan terugkijken. Er werd geen opname van het toneelstuk gemaakt. Daarnaast zijn er maar enkele voorstellingen en deze zijn allemaal al volzet. Terwijl het echt wel de moeite is.

Wat neem ik mee als toekomstige leerkracht Nederlands?

De Griekse mythologie hoeft niet saai te zijn. De leerlingen gaan het beter begrijpen met een visuele voorstelling en met linken naar het hedendaagse leven. Daarnaast is een verhaal kunnen vertellen ontzettend belangrijk voor een leerkracht Nederlands. Het maakt een les over mythes zoveel interessanter. De mythe van Hercules is bij mij zeker blijven hangen en ik kijk ernaar uit om anderen toneelstukken te bezoeken. Daarbovenop wil ik graag mijn kennis en ervaringen doorgeven aan mijn toekomstige leerlingen.

Kanttekening: Tinello had mij letterlijk van mijn stoel mogen blazen, want zo van de café stoeltjes zijn niet zo aangenaam om enkele uren op door te brengen. Geef mij maar een zetel om lekker in weg te zakken.

HERCULES.pdf

Download PDF • 3.13MB