Per(r)ongeluk!

Zaterdag 26 maart ging ik samen met mijn schoonmoeder naar het toneelstuk ‘Per(r)ongeluk’. Het is geregisseerd door John Verspille. De humoristische toets is afkomstig van Pol Anrys. Het stuk gaat over een koppel van rijke afkomst. De vrouw, Isabelle, vindt het heel belangrijk om een groot feest te organiseren. Daarnaast wilt ze dat hun trouw doorgaat in Brussel. Haar toekomstige echtgenote, Free, hecht hier helemaal niet zo veel belang aan. Ze krijgen een discussie op het perron. Isabella ziet het niet meer zitten en gooit haar verlovingsring van tienduizend euro weg richting de wijk van de zwervers. Verder volgt er een hele grote zoektocht naar de dure ring. Vinden ze de trouwring terug? Zou er nog meer op het pad van Free komen?

Bij aankomst vond ik dat de locatie er heel amateuristisch uitzag. Natuurlijk is het toneelstuk het belangrijkste. Toch houd ik mij altijd bezig met de kwaliteit van de stoelen, de plaatsen, de hapjes, hoe snel ze drank serveren, communicatie vooraf, et cetera. Dit heeft allemaal een positieve of negatieve bijdrage aan mijn beleving. Spijtig genoeg was er niet veel in orde van het vorige lijstje. We zaten vlak achter twee grote meneren. Daardoor hadden we geen goed zicht op het podium. Daarnaast verliep de communicatie omtrent de reservatie heel stroef. De eerste voorstelling ging niet door. Een paar dagen later namen ze nogmaals contact met mij op. Hun administratie was dus niet echt in orde.

Ik keer terug naar het belangrijkste van dit blogbericht, namelijk het toneelstuk zelf. De titel verklapte al veel van het verhaal. Ik wist dat er een kleine ongelukje was gebeurd op het perron. Deze gebeurtenis zou in het dagelijkse leven wel eens kunnen voorkomen. Mensen raken vaak hun verlovings- of trouwring kwijt. Het verhaal klinkt dus iedereen wel bekend in de oren. Hierdoor was deze toneelvoorstelling voor velen een gezinsuitstapje. Ik zag veel jonge kinderen in het publiek zitten.

Toch heeft de regisseur zich niet gericht op kinderen. Dit weet ik door de scheldwoorden en de zwarte humor die in het stuk verborgen zaten. Ik vind dat de ouder of opvoeder dan de opdracht heeft om hier achteraf over te praten. Wanneer is het gepast om iets grappig te zeggen over iemand zijn ziekte of beperking? Welke woorden hebben een negatieve connotatie en worden dus niet meer geaccepteerd in onze maatschappij? Een voorbeeld uit per(r)ongeluk is dat Achiel (een zwerver die kreupel liep) tegen Ronny (een blinde zwerver) zei: “Ronny zoek jij hier naar de ring, dan kijk ik daar”. Ronny deed wat hem gevraagd werd, maar het is natuurlijk voor hem heel moeilijk om te zoeken naar de ring door zijn visuele beperking.

De acteurs maakten vaak grapjes over Ronny zijn beperking. Na een tijdje werd alles dan ook voorspelbaar en langdradig. Het publiek zag en wist veel meer dan de acteurs, met andere woorden paste John Verspille dramatisch ironie toe in zijn toneelstuk. Ik heb geen afkeer tegen deze techniek, maar ik ben er zeker geen fan van. Ik hou van spektakel en verrassingen.

---

informatiebundel per(r)ongeluk.pdf

Download PDF • 794KB